غزل و تعبیر شماره 97 - غزل شماره 97

غزل شماره 97: تويی که بر سر خوبان کشوری چون تاج سزد اگر همه دلبران دهندت باج دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش به چين زلف تو ماچين و هند داده خراج بياض روی تو روشن چو عارض رخ روز سواد زلف سياه تو هست ظلمت داج دهان شهد تو داده رواج آب خضر لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج از اين مرض به حقيقت شفا نخواهم يافت که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ دلی دل ضعيف که باشد به نازکی چو زجاج لب تو خضر و دهان تو آب حيوان است قد تو سرو و ميان موی و بر به هيت عاج فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی کمينه ذره خاک در تو بودی کاج تعبیر غزل 97: ظواهر زندگی و افراد باعث فریب شما می شوند و ممکن است همین راه سواستفاده دیگران را باز کند، از ظاهربینی برحذر باشید و سعی کنید باطن هرچیز یا هرکسی را کشف کنید. مدتی است واله و شیدا شده اید و همه چیز را در وصال یار می بینید طوری که اگر جواب رد از معشوق بشنوید، آرزوی مرگ خواهید کرد. اما معشوق به شما کمترین اهمیتی نمی دهد و پافشاری بیش از حد نتیجه نخواهد داد، بیشتر از این خودتان را خسته نکنید.