غزل و تعبیر شماره 24 - غزل شماره 24

غزل شماره 24: مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست که به پيمانه کشی شهره شدم روز الست من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق چارتکبير زدم يک سره بر هر چه که هست می بده تا دهمت آگهی از سر قضا که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست کمر کوه کم است از کمر مور اين جا نااميد از در رحمت مشو ای باده پرست بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد زير اين طارم فيروزه کسی خوش ننشست جان فدای دهنش باد که در باغ نظر چمن آرای جهان خوشتر از اين غنچه نبست حافظ از دولت عشق تو سليمانی شد يعنی از وصل تواش نيست بجز باد به دست تعبیر غزل 24: به عهد و پیمانی که بسته اید، حتی اگر پشیمان شده اید، وفادار بوده و هرگز قول خود را زیر پا نگذارید. امیدتان را از دست ندهید و همه چیز را به خداوند بسپارید و دلبسته مسائل مادی و دنیوی نشوید. به زودی درهای رحمت خداوند به روی شما باز شده و نعمت و برکت به زندگی تان سرازیر می شود. همه لحظات خداوند را به یاد داشته باشید و از غرور و خودخواهی دوری کنید که کبر بی جا می تواند همه آن چه به دست آورده اید را یکجا به باد فنا دهد.