پدیدارشناسی عشق و زیبایی (شماره دو) | دکتر انشالله رحمتی | راوی: مریم محبوب

رشته فلسفی زیبایی‌شناسی به مسائل مفهومی ناشی از بررسی انتقادی هنر و امر زیبایی‌شناسانه، می‌پردازد. موتر و بروسلی عنوان فرعی کتاب خویش در سال ۱۹۵۸ پیرامون زیبایی‌شناسی عام را مسائل موجود در فلسفه نقد قرارداد و بدین‌وسیله تلویحاً می‌خواست بگوید که زیبایی‌شناسی ناظر است به مفاهیم فلسفی ای که - غالباً به طور سرسری۔ مورداستفاده منتقدان قرار می‌گیرند، زمانی که می‌گویند یک اثر هنری مانند یک نقاشی زیبا است یا دارای ارزش زیبایی‌شناسانه است، آن اثر موضوعی جستار مایه‌ای را بازنمایی می‌کند، دارای یک صورت خوش - ترکیب است، به سبک خاصی است، و بیانگر عاطفه‌ای است، ولی زیبایی‌شناسی افزون بر این به طور وسیع‌تر به زیبایی‌شناسی طبیعت و باغ‌ها و به درک و دریافت زیبایی‌شناسانه اشیاء و اعمال در زندگی روزمره نیز می‌پردازد.

 در این بررسی مختصر ابتدا به امر زیبایی‌شناسانه به‌طورکلی و سپس به مسائل مختص به هنرها، پرداخته می‌شود. بحث با پاره‌ای اشارات کلی درباره اینکه چگونه زیبایی‌شناسی با پرسش‌های عام‌تر درباره معرفت، عاطفه، و ارزش، ارتباط می‌یابد پایان می‌یابد. تلاشی نیز خواهم شد برای اشاره به اینکه چگونه باید مهم‌ترین مفاهیم زیبایی‌شناسی را مهم تلقی کرد. گرایش فلسفهٔ اواخر سده بیستم - به‌ویژه فلسفه تحلیلی - معطوف به این بوده است که مسائل زیبایی‌شناسی را مسائلی بداند که بی‌زمان‌اند و پاسخ‌های صحیحی دارند که درباره همه آثار هنری و تجارب زیبایی‌شناسانه، صرف‌نظر از اینکه در کجا یا در چه زمانی واقع شوند، صدق می‌کند. ولی اگر کسی با نگاهی به آن زمینه تاریخی که مسائل خاص زیبایی‌شناسی از دل آن پدیدار شده است، به زیبایی‌شناسی بپردازد، نه فقط از ماهیت آن مسائل، بلکه از چگونگی و چرایی شیوه‌های مختلف تصویر و طراحی‌شان نیز درک بهتری خواهد داشت.