صادق و پدرام آزاد - راهرو

صدای خشم از در اول بود عاشقانه هاش از در بعد بود

دعای یک زن عینه یه مادر گلوله شکفتش سینه ی مردو

بود صدای فقر اخبار جنون برهنه دهن تو اذهان عموم

گلوله شکفتش گلویه فرد و سکوت گرفت راهرو رو

من متولد راهرو ام رطوبت دیوارو نم خیلی سالو دوییدم تو خودم بی حالو خم

شیشه ای رو ندیدم پشتش باشه چیزی جز من

شد برام از طبیعت این پوشش سنگی که خیس شد سخت

کلی ته سیگار پشت تصمیمام تو پیچ آخر راهرو

رو به روم سفید پشت سر سیاه روی من نخورد بارکد

شاهی ام که توش سرباز داشت ماهی ام که توش صد سال داشت

زمزمه ام پیچید تو گوشت که سقوط حکمه پرواز داشت

از شروع این بازی هر روز تکرار و تکرار انتهای این راهرو کجا میرسه این بار

تو عمقه نفسهام یه آه نشسته انگار یه گلوله تو سرم گذشته ام ریخت رو دیوار

از شروع این بازی هر روز تکرار و تکرار انتهای این راهرو کجا میرسه این بار

تو عمق نفس هام یه آه نشسته انگار بس که مردم تو این راه مرگو سایه ام من اینبار

...