محمدرضا فروتن - ژنتیک

به گله ای که درونم مرا چرا میکرد

به بچه گرگ غزلهای وحشی در بند

نخاع و گردن و انبوه استخوانهایم

به حبس تا به ابد در اوین گه نایم

به نوجوانیه چرک و آنارشی خواندن

به یک هزاره به پای عقیده ای ماندن

به بسته بندی تو در دو متر تترون زرد

به جیغ تلخ کش و میت و ادامه ی درد

به لرزش عضلانی بعد استفراغ

به چرک کردن شعرم میان نوستالژی

به قتل خواهرکان غریب ناتنیم

به شاهنامه بی وزن تن تن تن تنیم

به خس خس لزج آب و خون ششهایم

به سنت رفقای رفیق کشهایم

به معده ام که سراسر اسید میسازد

به قلب سالم و پمپاژهای یک تا صد

به لسه ها و تکاتک ردیف دندانم قسم

قسم به خویش که با استناد میدانم

که من علیه ژنم انقلابها کردم درون

معرکه ی نطفه ام چه ها کردم

که صدهزار صفت عقل کج سمت

ژنم چقدر جنگیدم شعر را رها کردم