پیاله (46)؛ تو بودی و هستی هنوز سهم من از این روزگار…

پیاله‌ی (۴۶)؛ همان شور بی‌اندازه‌ای‌ست که خواهانش هستیم و می‌تواند ما را رویین تن بسازد در روزگاری که دل‌مردگی از آن می‌بارد.