پیاله (44)؛ بگو که هرگز نخواهی رفت…

پیاله‌ی (۴۴) چه می‌تواند باشد جز حسرت آنچه می‌خواستیم و نیست… چیزهایی که حالا به کاش‌های افسوس بدل گشته‌اند.