بهترین راه آرامش ، رعایت آموزه های اخلاقی و معنوی و البته حفظ اعتدال است. همانگونه که قبلا هم گفته بودم ، در طول انتشار « کتابشنو » ، متوجه شدم که میزان استقبال از موضوعات مربوط به حوزه روانشناسی ، بسیار بیشتر از دیگر حوزه هاست. در اینجا چیزی که برای خودم ، تجربه ی عینی بوده را برایتان نقل میکنم ؛ شاید مفیدِ فایده آید و آن اینکه ، روانشناسی در بهترین حالتش تنها یک «مسکنِ» فوق العاده و موقت است! آن چیزی که در روانشناسیِ مرسوم این روزها به چشم می آید ، بیشتر ، ایجادِ یک حسِ همذات پندارانه و توصیفِ دقیقِ حالاتِ درونیِ شماست و همین امر هم هست که شما را مجذوبِ خود می کند ؛ حال آنکه ،برایِ برطرف نمودنِ این احساسات و حالاتِ ناخوشایند ، چندان کاری نکرده و راهکارِ موثر و پویایی که در همه حال به دادِ ما برسد ارائه نمیدهد؛ و البته اثری پاینده از خود به جا نمی گذارد؛ در حالی که اگر ما خیلی ساده ، همان آموزه های اصیل و جا افتاده و امتحان پس داده ی اخلاقی و معنوی(فارق از نگاهِ دین گریزِ سیاست زده یِ آن) ، و ساده گی و میانه روی را رویه ی زندگی خود قرار دهیم ، کوتاه ترین و قابل اعتماد ترین راه را ،برای رسیدن به آرامش پایدار ، اصیل و حقیقی، انتخاب کرده ایم. البته این تجربه ی شخصیِ من است ؛ «تا چه قبول افتد و چه در نظر آید»! با پاورقی دوم ، نقطه ای میگذاریم بر پایان فصل دوم کتابشنو ؛ انشاالله قسمت بعدی که موضوعی روانشناسی(!) خواهد داشت ، آغاز فصل سوم ، با کیفیت صدایی بهتر خواهد بود ؛ از همراهی و همدلی همگی شما عزیزان سپاسگزاریم. ارادتمند ،پیمان رشادی.