کتاب صوتی شهرش، گوسفندانش، نوشته هاروکی موراکامی، داستانی است از روزهای زندگی یک مرد ژاپنی که به ناگه یک روز متوجه اهمیت تمامی آنچه که از دست داده می‌شود. همه‌چیز با اولین برف سال در خیابان ساپورو در شمال ژاپن که شروع به ریزش کرده بود، شروع شد. وقتی توکیو را از فرودگاه ناریتا با یک 747 ترک کرد، فقط یک تیشرت پوشیده بود. برف باریدن گرفته بود قبل از اینکه نوار نود دقیقه‌ای واک‌من ‌را تمام کرده باشد. هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) امروزه به یک پدیده شگفت‌انگیز تبدیل شده و ذهن بسیاری از ناشران و منتقدان را به خودش مشغول کرده که راز این موفقیت در چیست؟ اول ازدواج کرد، بعد شروع به کار کرد و در آخر موفق شد به نحوی فارغ التحصیل شود. به زبانی دیگر، ترکیبی که هاروکی دنبال می‌کرد، کاملا برعکس آن چه بود که عادی تلقی می‌شد. مخاطبان او از جنس مخاطبان جی‌کی‌رولینگ و تالکین نیستند و موضوعاتی که او درباره‌شان می‌نویسند نیز از آن دست موضوعاتی نیست که برای مخاطبان نوجوان پرجاذبه باشد. از طرف دیگر او معتقد به فرهنگ ژاپن است، یعنی فرهنگی که زبان مهجوری دارد و در رده 10 زبان پویا و زنده دنیا جا ندارد. رمان‌ها و نوشته‌های موراکامی در مقایسه با سینمای ژاپن که در سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم به اوج شکوفایی خود رسید و کارگردانان بزرگی از دل آن جریان بیرون آمد، حالا دیگر مخاطبان گسترده‌تری دارد. در داستان کتاب صوتی شهرش، گوسفندانش، می‌شنویم که چگونه یکدفعه همه‌ی نظرهایش تغییر کردند و به این واقعیت پی‌برد: فردا دوباره پانصد کیلومتر از هم دور خواهیم شد. روزهای محدودی دوباره در خیابان‌های مختلف قدم خواهیم زد. احترام تصنعیِ همیشگی را به هم خواهیم گذاشت. کار دشوار عبث‌مان را مثل کارکنانِ پر استرس ادامه خواهیم داد.