کاملا واضحه که زندگی‌های مشترک در ایران دیگر چندان دوامی ندارن و کم کم باید ۴۰،۵۰ سال زندگی مشترکی که بین پدربزرگ و مادربزرگ‌هایمان می‌دیدیم به فراموشی بسپریم. هرچند همچنان زوج‌های مسن‌تر سعی می‌کنند زندگی مشترکشونو ادامه بدن و جوان‌تر‌ها بیشتر سراغ طلاق می‌رن. تحمل جوان‌ها کم شده؟ توقع‌شان بالا رفته؟ دوست ندارن مشکلات‌شان را پنهان کنند یا به قول معروف با طلاق عاطفی زندگی کنن؟