رابو، پادکستی است آواره و بدون مقصد. هیچ چراغ سعادتی همراه ندارد و مسیر سنگلاخی اش را به تنهایی طی می کند. دایه دار نجات فرهنگ و هنر هم نیست. فقط، روضه می خواند