همه ما جاودانگی را دوست داریم. دوست داریم باور کنیم نیکی بر بدی غالب است. نیرویی عظیم مراقب ماست و ما پاره‌ای از چیزی بزرگتر هستیم، که به دلیلی به این جهان وارد شده‌ایم. دوست داریم باور کنیم حیات ما فی‌نفسه معنایی دارد. دوست داریم باور کنیم جهان هستی هدفمند و مَملو از عشق است. ممکن است این خواسته ها و تمایلات بسیار جذاب باشند و باعث تسلّی خاطر ما شوند، امّا آیا آنها «واقعیت» هم دارند؟ برای پاسخ به این پرسش اساسی که «واقعیت چیست؟» ضروری است که به مجموعه‌ای از نظرات و دیدگاه‌های ارائه ‌شده در طول حیات بشر توجّه کنیم. از الهیات و فلسفه گرفته تا فیزیک، از کلامِ شعرا و عرفا تا پیغامِ عُلما. نه شناخت واقعیت مستلزم تنزّل آن است و نه توهّمات ذهنی پاسخی درخور برای انسانی است که به دنبال کلید بزرگترین معمّای هستی است