وقتی سالِ 1952 پل فردریک سایمن و آرتور آیرا گارفانکلِ یازده ساله رویِ سن رفتند و در نمایشِ آلیس در سرزمین عجایب به ترتیب نقش¬هایِ خرگوشِ سفید و گربه¬یِ چشایر رو بازی کردند، کمتر کسی تصورش رو می¬کرد که 29 سال بعد این دوتا پسرکِ شیطون یک بارِ دیگه شانه به شانه¬یِ هم بایستند و از تماشاگرانشون دلبری کنن. با این تفاوت که این بار محلِ اجرا نه دبستانشون، که سنترال پارکِ نیویورک، تماشاگرا، نه فقط پدر و مادر و معلما و همکلاسیاشون که پانصد هزار هوادارِ دوآتیشه و مسئولِ اعلامِ کنسرت نه معلمِ موسیقیشون، که اِد کاچ، شهردارِ نیویورک بود. این اجرایِ زنده که هفتمین کنسرتِ شلوغِ تاریخ آمریکاست، برایِ دو رفیقِ قدیمی که ده سالی بود از هم جدا شده بودن، حکمِ بازگشتی به روزهایِ خوشِ دهه¬یِ شصت رو داشت. گرچه این وصال هم دیری نپایید و اونا یک سال بعد، یعنی در 1982 برایِ چهارمین و آخرین بار از هم جدا شدند، اما نامشون برایِ همیشه به عنوانِ یکی از محبوب¬ترین گروهایِ فولک-راکِ آمریکایی به هم گره خورد. (خانوم¬ها و آقایان عصرتون به خیر، شما شنوند¬ه¬یِ ویژه¬نامه¬یِ سایمن اند گارفانکل هستید از رادیو ری وی یو.)