زمانی كه هوشنگ آتش را كشف كرد چون وسیله‌ای نداشتند كه اگر آتش خاموش شد دوباره آن را روشن كنند به دستور هوشنگ نگهبانانی بر آتش گماردند تا از آن مواظبت كنند و نگذارند خاموش شود. بیرون از غار باد و باران به آتش گزند می‌رساند و داخل غار هم دود ناشی از سوختن چوب غیرقابل تحمل بود. از این رو به فكر افتادند كه برای آتش خانه‌ای بسازند و آتش را به آن خانه برند. از اینجا به قول حكیم بزرگوار ما فردوسی بشر بسوی پیشرفتن و تمدن گام برداشت. خبر كشف آتش كه به اطراف رسید آنها هم برای بردن آتش به آتشكده‌ای كه به دستور هوشنگ ساخته بودند آمدند و چون نمی‌دانستند چگونه از آتش نگهداری كنند و با خود ببرند تا خاموش نشود، نگهبان‌هایی كه از آتش نگهداری می‌كردند و تجربه داشتند آتش را همراهی می كردند و به خانه جدیدش می‌رسانند. به آن‌هائیكه از این آتش‌ها مراقبت می‌كردند می‌گفتند پرستاران آتش و اینكه امروز بعضی‌ها به زرتشتیان به اشتباه آتش‌پرست می‌گویند از این كلمه ریشه گرفته. آن ها پرستار آتش بودند نه آتش‌پرست. رسم آتش از آتشكده گرفتن كه در آن زمان به خاطر نبودن وسیله برای آتش زدن هیزم به اجبار انجام می شد. بعد از آنكه بشر یاد گرفت چگونه آتش روشن كند باز هم اگر آتشكده جدیدی ساخته می‌شد به نزدیكترین آتشكده می‌رفتند و آتش آن را برای آتشكده جدید می‌آوردند و هزار سال پیش كه ایرانیان زیادی از ایران به هندوستان مهاجرت كردند همراه خود آتش آتشكده‌شان را بردند و اكنون در آتشكده « ودوادا » نگهداری می‌شود ... سایت گردشگری فان فیر شما را به شنیدن این پادکست صوتی جذاب دعوت می نماید .