در اواخر قرن بیستم، دیدگاه سازمان جهانی بهداشت به مقوله سلامت انسان دستخوش تحول شد. به‌جای پرداخت و اهتمام همه‌جانبه به سرخوردگی‌ها، بیماری‌ها و دردها و رنج‌های انسان، روی‌آوردی نو به ابعادی دیگر از زندگی او سر برآورد. ابعادی چون فضیلت و استعدادهای متنوع انسانی. در سایه یك چنین تحولی، توجه به نقش دین و معنویت در ارتقای زندگی بشر، لزوم مثبت‌نگری به انسان و پدیده‌های هستی و تغییر نگرش نسبت به مقوله سلامت توسط دانشمندانی چون زلیگ‌من و همكاران، برجسته‌تر شد.