بعضی از پرستارها و پزشکان هنوز هم مدعی‌اند که نوزادان در واقع چیزی احساس نمی‌کنند و هنگامی که تحت درمان قرار می‌گیرند دردی حس نمی‌کنند. یا اینکه اگر آن‌ها را به مهد کودک بسپارند، دلشان برای مادر تنگ نمی‌شود. بی‌هوش کردن نوزادانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، ضرورت محسوب نمی‌شود. طراحی اتاق‌ها و وسایل زایمان و جریان عادی پزشکی، جملگی برای دورانی خوب است که تصور می‌شد نوزاد احساس نمی‌کند و لذا آسایش نوزاد در آن مورد نظر نیست. اتاق‌ها سرد، نور اتاق‌ها کور کننده، سطوح میزها سخت و صاف، فضا پرسر و صدا و طریقه‌ی جا‌به‌جا کردن نوزادان بسیار غم‌انگیز است. نوزادان به طور عادی مجروح و مصدوم می‌شوند. تنها فرض من این است که والدین بر مبنای این اعتقاد غلط که: نوزاد نمی‌فهمد که دارد شکنجه می‌شود، حاضر به قبول این جراحات و صدمات می‌شوند. نوزاد می‌فهمد. نوزادانی که بی‌احساس به حساب می‌آیند، به سادگی قربانی می‌شوند: آن‌ها به افرادی مادون بشری تبدیل می‌شوند که از حداقل حقوق انسانی برخوردارند. این نحوه تفکر مرگ‌بار، نوزادکشی (عموماً نوزادان مونث) را که در طول تاریخ بشر وسیعاً اعمال می‌شده است، توجیه می‌کند. زمانی سوء‌ استفاده از کودکان محرمانه تلقی می‌شد تا خشونت والدین را بپوشاند. در عصر نوین این حقیقت افشاء شده است. شاید نوزادان آخرین خیل انسان‌هایی باشند که مورد سوء‌ تفاهم، تبعیض و سوء‌ استفاده قرار می‌گیرند. در سال 1975، فردریک لوبوایه، پزشک فرانسوی متخصص زایمان، پزشکان را به نوعی زایمان بدون اعمال خشونت فراخواند. همکاران او تغییر شیوه‌ی معمول زایمان را غیرضروری دانستند و بی‌حس بودن نوزادان را یادآور شدند. اکتشافات جدید نشان می‌دهد که نوزادان همه‌ی حواس را دارند و درست مانند ما از آن‌ها استفاده می‌کنند. فریادی که از سر درد می‌کشند، درست و معتبر است. نوزادان «بی‌حس» نیستند، این ما هستیم که «بی‌احساس» بودیم.