وودلند – که همه جوزف صداش میزدن – یه جوون باهوشی بود که درزمان جنگ روی پروژه منهتن کار کرده بود و یه سیستم بهتر و جدید تر برای پخش موسیقی توی آسانسور ابداع کرده بود. بعد، یه روز که به دیدن مادربزرگش رفته بود و همراه اون روی ساحل میامی نشسته بود، نوک انگشتاتش رو بی حرکت روی شن ها تکون میداد تا اینکه یه دفعه یه فکذی به ذهنش رسید: درست همانطور که کد مورس از نقاط و خط تیره برای انتقال پیام استفاده می کرد ، اون می تونست از خطوط نازک و خطوط ضخیم برای رمزگذاری اطلاعات استفاده کنه. اینطوری، با استفاده از این خطوط، می تونست یک محصول و قیمتش رو تو کدی که دستگاه بتونه بخونه تعریف کنه. این اولین جرقه های شکل گیری سیستمیه که ما اون رو امروزه به اسم بارکد میشناسیم و بدون اینکه بهش توجه کنیم، خیلی زیاد توی زندگی روزمره مون ازش استفاده می کنیم.