غزل شماره 187: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند نياز نيم شبی دفع صد بلا بکند عتاب يار پری چهره عاشقانه بکش که يک کرشمه تلافی صد جفا بکند ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند هر آن که خدمت جام جهان نما بکند طبيب عشق مسيحادم است و مشفق ليک چو درد در تو نبيند که را دوا بکند تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند ز بخت خفته ملولم بود که بيداری به وقت فاتحه صبح يک دعا بکند بسوخت حافظ و بويی به زلف يار نبرد مگر دلالت اين دولتش صبا بکند تعبیر غزل 187: به امید الطاف خداوند باشید و تنها از او کمک بخواهید. ناامیدی دردی دوا نخواهد کرد، برای رسیدن به مراد دل خود، باید اراده آهنین داشته و به خودتان تکیه کنید نه دیگران. افراد حسود و فریبکار منتظر فرصتی برای آسیب وارد کردن به شما هستند، مراقب باشید که فریب حیله آن ها را نخورید. فراموش نکنید رفتاری که با مردم دارید نوع رفتار دیگران با شما را تعیین می کند.