رژیم خودسرانه عزیز! واقعا این بار من نبودم بلکه مقصر خودت بودی. منظورمو اشتباه نگیر، تو روی کاغذ قشنگی، ظاهرت قشنگه، وسوسه انگیزی، گیرایی و باعث میشی فکر کنم هر کاری می تونم انجام بدم. ( مثلا باعث میشی انگور رو به چیپس ترجیح بدم! ) اما، توی زندگی واقعی نمیتونم چیزی که می خوای باشم. بیشتر به خاطر اینکه منو به گرسنگی می کشونی درست مثل اینکه بخوای یه شیرینی رو از بچه بدزدی – مخصوصا اگه اون شیرینی چیزبرگر باشه! وقتی رژیم می گیرم، دوستان و خانواده م جاهایی میان که خبری از غذا نیست چرا؟ چون وقتی دارن جلوم پیتزا می خورن و من سالاد می خورم ، قیافه م براشون قابل تحمل نیست. میدونی اگه یکی از حساتو از دست بدی چطوریه، حسای دیگه برجسته تر میشن! وقتی با توام حس چشاییم خیلی کار می کنه طوری که فقط با بو کشیدن نفس کسی که نزدیکم وایساده میتونم بفهمم ناهار چی خورده. و وقتی بدن حس سیر بودنو کاملا از دست داد، افراد اطرافم شبیه غذاهایی میشن که تو بهم میگی نخور!.....