وقتی از دست می‌دهیم، چیزی شبیه معلق بودن پیدا می‌کنیم انگار به هیچ جا، حتی خودمان تعلق نداریم. احساس تنهایی، اندوه بی‌پایان و بی‌پناهی را همزمان تجربه می‌کنیم. و شروع می‌کنیم به تنیدن پیله، پیله‌ای به نام سوگ. زندگی در این پیله آنقدرها هم بد نیست، چون می تواند انتهایش پروانگی باشد. اما چه زمانی از پیله سوگ خارج می‌شویم؟