شماره‌ی بیست و هفتم | خاموشی به هزار زبان ‌ (آذر 99) --- ما بلدیم! ما بیشتر از هر چیزی «دوام آوردن» رو بلدیم! حالا تو می‌خوای بهش بگو جبر یا انعطاف پذیری یا هرچی! ولی چندان شبیه به جبر نیست! انتخابه! انتخاب ندیدن، نشنیدن، نفهمیدن.... آدمیزاد جونور عجیبیه! کنار میاد... اینقدر کنار میاد که خودش میشه بخشی از همون کنار... میشه آکسسوار دنیا! تماشگری با چشمای بسته! فرقی نداره اهل کجا باشی و زبونت چی باشه. به هزار زبون خاموش میشی. کم کم دلایلت برای سکوت کردن بیشتر از گفتن میشه. سکوتی تا مرز فراموشی... ببین منو! ما شاید بهترین تماشاگرای تاریخ نبودیم اما شک نکن بی‌تفاوت‌ترین و فراموش‌کارترینشون بودیم! خاصیت دنیاست شاید... فراموشی پس از زخم و زخم پس از فراموشی.... --- متن و روایت : مهدی روزرخ (م.مسافر) --- موسیقی‌‌های استفاده شده: قطعاتی از پیمان یزدانیان : همراه با باد - آب و آتش John Koumourou - Nocturne --- همراه با شعر و صدای احمد شاملو