دوست داشتنِ یک نفر، مثل نقلِ مکان کردن به یه خونه‌ست... اولش عاشقِ همه یِ چیزهایی میشی که برات تازگی دارن؛ هر روز صبح از اینکه میبینی این همه چیز بهت تعلق داره حِیرون میشی، بعد به مرورِ زمان، دیوارها فرسوده میشن، چوب ها از بعضی قسمت ها پوسیده میشن و میفهمی که عشقت به اون خونه به خاطرِ کمالش نیست؛ بلکه به خاطرِ عیب و نقص هاشه! ...