در عبور از گورستان مه آلود، نیکلاس لِموری طوسی با دمی راه‌راه را می بیند که به جز چشمان زرد رنگش، تمام بدن آن مانند مجسمه‌ای خشک شده است و تکان نمی خورد. او می‌ایستد و براندون که متوجه این موضوع شده ا...

همیشه خیال میکنم که وسط خیابون دارم راه میرم. سرامیک سفیدای کف اتاق با دیوارای سفیدش همیشه شبیه زمستون سرد و بی روحه. امروزم میخواستم مثل همیشه برم تو خیابون اما این دیوارا زود شبیه اتاقم میشن......

و برای او در آن تاریکی ترسناک یک لامپ صد ، می توانست روزنه ی امیدی باشد به وسعت یک کویر......

کاش میشد رویایی شد...

مهم نیست که نگهبان تو الان کجاست. تو اسمونا؟ توی قلبت؟ یا شاید شبیه به تنه یک درخته..؟ مهم اینه که تو بهش اعتقاد داری و نگاهش میکنی. آخرین بازمانده ی یک جنگ، همون کسیه که لحظه ی اخر به نگهبانش نگا...