قطعا زندگی زناشویی قبل از بچه دار شدن و بعد از آن به دو قسمت کاملا متفاوت تقسیم میشه. آیا برای فرزند آوری هر یک از طرفین آمادگی و هم سویی برای فرزندآوری را دارند یا خیر؟ اگر یکی از طرفین حاضر به فرزندآوری بشه ولی ادراک منفی نسبت به این قضیه داشته باشه یعنی چی و چه مشکلاتی رو ایجاد میکنه؟ چقدر باور بر این دارید که تصمیم گیرنده برای بچه دار شدن فقط و فقط زوجین هستند نه دیگران؟ توافق بر سر همکاری بعد از بچه دار شدن یا سبک فرزندپروری، چقدر حائز اهمیته؟ به نظر شما تصمیم برای فرزندآوری در کشورمون ایران چقدر درسته؟ کانال تلگرامی مبل قرمز آماده ی دریافت نظرات و پیشنهادات شماست: @mobleqermez اگر هم دوست داشتید به صفحه ی شخصی ما در اینستاگرام یا صفحه ی شنوتو در اینستاگرام پیام بدید. صفحه ی اینستاگرام خانم جعفری هم برای ارتباط با ایشون: @Psych_hanyjafary