آخر چرا به خاک سیه می نشانی ام ؟ من خسته ام ، مرو ، به کجا می کشانی ام؟ از این دل نشسته به خون ، مهری طلب نکن گمگشته ام درون خود و من ، بی نشانی ام این آتشِ میانِ سینه ، تو چرا فوت می کنی ؟ کوهی شدم که از فراقِ تو آتش فشانی ام من دیده ام که میروی و دل زیر پای توست تنها نمی روی ، دریغ ، که به خون می فشانی ام در دیده عکس توست که زمن دور می شود در سینه حسرتی که کند داغ ، پیشانی ام