پهلوانی به دنبال شنیدن این خبر که علامت بزرگ تعزیه شهر بی پهلوان هفت سال است که خاک می خورد و پهلوان پیر هم به دنبال شاگردی است که دنبال شاگردی برای چرخاندن آن می گردد، به آن جا می رود... تعزیه به معنای متعارف، نمایشی است که در آن واقعه کربلا بدست افرادی که هر یک نقشی از شخصیت‌های اصلی را بر دوش دارند، نشان داده می‌شود. نوعی نمایش مذهبی و سنتی ایرانی-شیعی، بیشتر درباره کشته‌شدن حسین و مصائب اهل بیت است. واژه تعزیه/تعزیت در ریشه به معنای توصیه به صبر کردن، خرسندی دادن و پرسش از بازماندگانِ درگذشتگان و در برخی مناطق ایران مانند خراسان به معنای مجلس ترحیم است. تعزیه و شبیه خوانی ظاهرا در ایران ریشه قدیمی تری دارد. دیلمیان، که پادشاهان ایرانی و شیعی مذهب بودند، مظالم خلفا و داستان جانگذاز کربلا را به صورت شبیه مجسم می ساختند. اما این نمایشها صامت بود و افراد نمایش با لباس مناسب سوار و پیاده خودنمایی می کردند تا آنکه بعدها تعزیه خوانی همراه با شعر و آواز، که در واقع یک نوع ملودرام بود، معمول گردید