مسجد جامع یزد به شیوه یک ایوان در دل کویر می‌باشد و در طی حدود ۱۰۰ سال و سه دوره بنا شده‌است. پایه‌های اصلی مسجد را ساسانیان و بنای فعلی مسجد، از لحاظ شیوه معماری متعلق به دو دوره موسوم به آذری دانسته‌اند. بنای گنبد خانه متعلق به دوره ایلخانی و سر در رفیع مسجد را متعلق به زمان شاهرخ و دوره تیموری دانسته‌اند. این بنا از لحاظ خوابیدگی گنبد، سردر رفیع و بلند و همچنین کاشیکاری زیبا و منحصر بفرد، شهرت دارد. سبک معماری این بنا به شیوه آذری است. در دوره ایلخانی، مسجد جامع یزد کنار بقایای مسجدی از دوره سلجوقی که توسط گرشاسب بن فرامرز علاءالدوله کالنجار(کالیجار) از دودمان آل بویه در سال 504 تا 526 هجری قمری بر جای آتشگاهی از دوره ساسانی در ضلع شمالی و جنوبی ساخته شده بود، بنا شد. در سال 819 هجری قمری، شاه نظام کرمانی، بخش‌های باقی‌مانده مسجد را کاشی‌کاری و کتیبه‌ای قرآنی و نیز کتیبه‌ای با نام و القاب شاهرخ بهادرخان بر درگاه مسجد نصب کرد، ویرانه‌های جانب دست راست مسجد را به جماعت خانه‌ای مبدل کرد، درگاهی، جنب آن ساخت و کاروانسرای ریسمان فروشان را که رو‌به‌روی در بزرگ مسجد بود، داخل صحن آورد و بر در مسجد حوضی و چاه سردی احداث کرد. سایت گردشگری فان فیر شما را به شنیدن این پادکست صوتی جذاب دعوت می نماید.