"درستو بخون بچه تا فردا یه چیزی بشی!» طنین این سخن در دوران دانش‌آموزی و حتی دانشجویی، از زبان بزرگ‌ترها هنوز هم که هنوز در گوش بسیاری از ماست؛ تو گویی «درس نخواندن» مسبب بدبختی ما در آینده است. درس خواندنی که به نظر می‌رسد به قبولی در امتحانات، نمره‌های خوب، رتبه خوب‌تر در کنکور و گرفتن مدرکی دانشگاهی تقلیل یافته است، بی‌آن‌که این سوال، جدی گرفته شود که «چرا باید درس بخوانیم؟» در چنین شرایطی آنچه رخ داده بیشتر از هر چیزی به «کارخانه تولید مدرک» شبیه است، بی‌آنکه توجهی جدی به کارکرد اصلی «آموزش» در جامعه وجود داشته باشد. به راستی آیا صرفاً قرار است تشکیلاتی عریض و طویل در قالب مدارس، موسسات آموزشی کمک درسی، مراکز آموزشی ریز و درشت دانشگاهی و… وجود داشته باشد که خروجی‌شان انبوهی از فارغ‌التحصیلان است که حالا دیگر در دستان خود فقط مدرک فلان و بهمان دارند؟ یا اساساً قرار است این سیستم آموزشی، فارغ از ارایه مدرک، کارکردی منحصربفرد در جامعه امروز و فردای ایران بازی کند؟ با ما در اولین بخش از سری پادکست های بیست تا سی همراه باشید... متن این پادکست، یادداشتی است با همین نام نوشته محمد نجفی، عضو تیم بیست تا سی که پیش از این در مجله موفقیت نیز منتشر شده است.