برنامه راوی شهر کتاب کتاب پوست انداختن نوشته کارلوس فوئنتس راوی خانم»: مهدیه سلطان محمدی چیزی که به فکر تو دراگونس رسید این بود که پرستاران آن آسایشگاه شبیه کشیش ها بودند.کشیش ها همیشه هوای دیوانه ها را داشته اند ، روایت هایی از زندگی و دنیا تعریف کرده اند که برای آن دیوانه ها فهمیدنی بوده ؛ نفرت آن ها را تبدیل به عشق کرده اند ، براشان آرامشی دست و پا کرده اند،شور و شعف و صفایی که دیوانه به آن احتیاج دارد تا دنباله ی خطش را بگیرد و برود.کشیش ، نویسنده ، ،هنرمند،سیاستمدار،هر کسی که دنیا رو پر از تصاویر خود ،تصاویر ساختگی ،تصاویر دروغی، تفسیرها و مزامیر وردگونه می کند ، میداند که دارد با دیوانه های خودش بازی میکند.اما دیوانه ها مثل این رفیق من تریسترام شندی اصلا گوششان بدهکار این خطابه ها نیست ،آن ها به ریش این معلم ها میخندند،کم کم آن ها را تغییر میدهند و تبدیل به دیوانه های دیوانه ها میکنند.این هم اصلا مهم نیست.آن ترفندبازهای مکار کار خودشان را ادامه میدهند ابله ها، حاضر نیستند این را بپذیرند که چیزی که عقل بوده حالا تبدیل شده به جنون و آن جنون را با اروتیسم یا کر و فر نظامی یا اصالت دادن به دولت یا نیاز ما به رستگاری می پوشانند.دیوانه ها هم با کمال میل همکاری میکنند چون میدانند که با تقویت و تغذیه ی جنون کسانی که پرستاریشان میکنند میتوانند جنون خودشان را پنهان کنند.و دراگونس مسئله این است :توهم عقلانیت باید حفظ شود تا توهم زندگی برجا بماند"