دنیا شب نمی توانم بخوابم. سرم پر از افکاری است که دست بردار نیستند! تک گویی های نمایشم. عناصر جدول مندلیف که باید از بر کنم. فرمول ها و معادله های جبر که باید یاد بگیرم. اولیویا، آگی. جمله ی میراندا مدام توی ذهنم طنین می اندازد: دنیا با آگی پولمن مهربون نبوده! درباره ی آن و مفهومش زیاد فکر میکنم. به میراندا حق می دهم. دنیا با آگی پولمن بد تا کرده است. آخر آن پسر کوچک چه کرده که سزاوار چنین حکمی باشد؟ پدر و مادرش چه گناهی کرده اند یا اولیویا؟! یک بار اولیویا گفت دکتری به والدینش گفته فقط یک در چهار میلیون احتمال دارد زوجی در شرایط ژنتیکی آنها فرزندی شبیه آگی به دنیا بیاورد! با این حساب آیا دنیا یک بخت آزمایی خیلی خیلی بزرگ نیست ؟! وقتی داری به دنیا می آیی، بلیتی می خری و دیگر خوب و بد بودن بلیتت کاملا تصادفی است. همه اش فقط شانسی است! از این افکار، سرم به دوران میافتد. ولی بعد، افکار آرامش بخش تری به ذهنم می رسند. نه، نه، همه اش تصادفی نیست. اگر واقعا همه اش تصادفی بود، دنیا به کلی ما را رها میکرد. اما این کار را نمی کند. از ضعیف ترین و شکننده ترین مخلوقاتش مراقبت می کند، آن هم از راه هایی که ما متوجه نمی شویم. مثلا با والدینی که بی قید و شرط تو را می پرستند! و خواهر بزرگتری که به خاطر تو از انسان بودن خودش، شرمگین است! و دوست کوچک صدا کلفتی که دوستانش به خاطر تو ترکش کرده اند و حتی دختر موصورتی ای که عکست را توی کیفش، با خودش همه جا می کشاند. ممکن است دنیا یک بخت آزمایی باشد، ولی سرانجام داشته ها و نداشته هایت را یر به یر می کند! دنیا از تمام پرندگانش مواظبت می کند.