ترانه‌ی شرقی در انار ِ عطرآگین آسمانی متبلور هست.هر دانه ستاره‌یی است،هر پرده غروبی.آسمانی خشک و گرفتار در چنگ سالیان.انار پستانی را ماند که زمانش پوستواری کرده است تا نوکش به ستاره‌یی مبدل شود که باغستان‌ها راروشنی بخشد.کندویی‌ست خُرد که شان‌اش از ارغوان است:مگسان عسل آن را از دهان زنان پرداخته‌اند.چون بترکد خنده‌ی هزاران لب را رها خواهد کرد!انار دلی را ماند که بر کشتزارها می‌تپد،دلی شریف و خوار شمار که در آن، پرنده‌گان به خطر نمی‌افتند.دلی که پوست‌اش به سختی، همچون دل ماست،اما به آن که سوراخ‌اش کندعطر و خون ِ فروردین را هِبِه می‌کند.انارگنج جَنّ ِ سالخورده‌ی چمنزاران سرسبز است که در جنگلی پرت‌افتاده با پریزادی از آن نگهبانی می‌کند.   با ما همراه باشید و ادامه این شعر بسیار زیبا از لورکا را که توسط احمد شاملوی بزرگ ترجمه و دکلمه شده را در این پادکست بشنوید...