ترانه‌ی ماه، ماه برای کونجیتا گارسیالورکا ماه به آهنگر خانه می‌آید با پاچین ِ سنبل‌الطیب‌اش.بچه در او خیره ماندهنگاهش می‌کند، نگاهش می‌کند.در نسیمی که می‌وزد،ماه دست‌هایش را حرکت می‌دهدو پستان‌های سفید ِ سفت ِ فلزیش را هوس انگیز و پاک، عریان می‌کند.ــ هیّ! برو! ماه، ماه، ماه!کولی‌ها اگر سر رسند از دل‌ات انگشتر و سینه‌ریز می‌سازند.ــ بچه، بگذار برقصم.تا سوارها بیایند تو بر سندان خفته‌ای،چشم‌های کوچکت را بسته‌ای.ــ هیّ! برو! ماه، ماه، ماه! صدای پای اسب می‌آید.ــ راحتم بگذار.سفیدی ِ آهاری‌ام را مچاله می‌کنی.طبل ِ جلگه را کوبانسوار، نزدیک می‌شود.و در آهنگرخانه‌ی خاموش، بچه چشم‌های کوچکش را بسته.کولیان ــ مفرغ و رویا ــاز جانب زیتون زارها پیش می‌آیندبر گرده‌ی اسب‌های خویش،گردن‌ها بلند برافراخته و نگاه‌ها همه خواب آلود.چه خوش می‌خواند از فراز درختش،چه خوش می‌خواند شبگیر!و بر آسمان، ماه می‌گذرد;ماه، همراه کودکی دستش در دست.در آهنگرخانه، گرد بر گرد ِ سندان کولیان به نومیدی گریانند.و نسیم که بیدار است، هشیار است.و نسی م که به هوشیاری بیدار است. این ترانه زیبای لورکا را تقدیم میکنم به همه ی علاق مندان این شاعر بزرگ . امیدوارم از ترانه و صدای زیبای زنده یاد احمد شاملو لذت ببرید.